Lees het interview over Mirjam uit de Gooi en Eembode
“Als alles volgens plan verloopt, fingers crossed, vertrekt ze in september van dit jaar naar Portugal. Daar waar de zon vaker en langer schijnt. Mirjam de Boer, 57 jaar, bruist van de energie en is klaar voor de best wel grote sprong. “Vormen veranderen, liefde blijft. Het leven is een prachtig avontuur.”
Eerst de foto’s dan het interview? Prima! “Hoe wil je het hebben, Bastiaan, wat heb je in gedachten?” Als ze het grote schaakspel dat op het Mediapark in het vizier krijgt, neemt ze een sprintje, pakt het grootste schaakstuk dat ze ziet staan op en roept: ‘Kijk nou: het schaakspel van het leven’. Haar lach is aanstekelijk, haar energie tomeloos. Jarenlang werkte ze voor Palm Plus, een Nederlands televisiebedrijf bekend van de programma’s Je zal het maar hebben, Wegmisbruikers en Fort Boyard.
“Ik was daar directiesecretaresse en ons kantoor was gevestigd op het Mediapark. Ik heb hier heel wat voetstappen liggen maar ik ben ook heel lang hier niet meer geweest. Als je hier niet werkt, kom je er gewoon niet zo vaak. Zonde, want wat een fijne vibe heerst er op het Mediapark, ik voel me echt goed hier. Ik word er heel blij van.” Bij het schaakspel blijft ze staan en laat zich voorlichten over de stukken. “Ik kan niet schaken joh, heb geen idee wat wat is. Dus dit is de koningin? Doe ik die onder mijn arm.”
Lichtvoetig neemt ze de trap naar de Kijkbuistunnel waar ook een foto wordt gemaakt. “Is het niet leuk als ik gewoon in het midden van de tunnel ga zitten?” Voor de treinreizigers die via de tunnel van spoor wisselen is het een fraai schouwspel: de fotograaf ligt op zijn buik om een foto te maken van De Boer die midden in de tunnel in kleermakerszit zit. Haar vingertopjes op elkaar, rug recht. Een typische yogahouding. “Yoga is altijd al mijn passie geweest. Het is mijn redding en ik kan mensen door middel van onder meer yoga aanzetten en inspireren tot een gezond en energiek leven. Toen ik 21 jaar was zat ik, zacht uitgedrukt, minder goed in mijn vel. Ik woonde in Leiden, mijn geboortestad en kwam in aanraking met yoga. Ik wist niet wat me overkwam. Tijdens de les kwamen alle emoties naar boven en eruit. Heel bevrijdend. Serieus, ik ben mijn eigen heelmeester geweest.”
Als Mirjam op haar 47ste te horen krijgt dat ze darmkanker heeft, stort haar hele wereld in. “Ik kon alleen maar denken: ga ik nou dood of niet? Ik heb gewoon kanker, darmkanker nog wel. En dan te bedenken dat ik naar de huisarts ging omdat ik last had van aambeien. Mijn huisarts onderzocht me en vond het niet nodig door te sturen. Was niet nodig. Nou daar dacht ik anders over en wilde ze wél weghebben.” Een operatie volgde en de chirurg stuitte op endeldarmpoliepen die verder onderzocht moesten worden. “Echt zorgen maakte ik me nog niet, het was goed dat het werd onderzocht. Van de eerste uitslag werd ik blij: de tumor was goedaardig. De grote dreun kwam later toen me werd verteld dat er toch kwaadaardige poliepen waren aangetroffen. Hallo, ik was 47, darmkanker hoorde helemaal niet bij die leeftijd.”
Kankergezwellen kijken niet naar leeftijd noch naar persoon en De Boer werd geopereerd. Sinds die operatie gaat ze met een stoma door het leven. Tien jaar later weet ze niet beter en is ze eraan gewend maar dat was in het begin wel anders. “Ja joh, ik vond het vreselijk en dacht echt dat het over was. Totdat ik besloot mijn stoma te accepteren. Want dat zakje op mijn buik zorgde er wel voor dat ik verder kon gaan met leven. Ik stopte mijn hoofd vol met helende gedachten en was dankbaar dat mijn lichaam verder schoon was. Die darmkanker heeft me ook veel gebracht. Ik heb zoveel mooie mensen ontmoet. Het was een enorme bevrijding maar ook een bevestiging van mijn eigen transformatieve pad. Want na de operatie werd alles anders.”
Mirjam pakte haar roer stevig beet, haalde diep adem en slingerde het honderdtachtig graden om. Uit haar werk als communicatie adviseur haalde ze niet de voldoening die ze nodig had om gemotiveerd te blijven en ze zocht naarstig antwoord op de vraag waarom ze haar kostbare tijd aan het verspillen was. Dit kon niet de bedoeling van haar leven zijn. Werken om maar de rekeningen te kunnen betalen, bang om onzekere stappen te nemen. Ze was verdorie gevangene geworden van het systeem. “Terugkijkend kan ik zeggen dat de kanker die in mijn lichaam zat heeft gezorgd voor mijn bevrijding. Hoe mooi is dat?” Want ja, ze nam afscheid van haar baan en besloot nooit meer terug te gaan naar een normale job. Op haar 58ste startte ze haar eigen yogapraktijk niet wetende hoe dat zou verlopen, maar ze vertrouwde erop dat het goed zou gaan. Vertrouwen, mensen, heb vertrouwen. Ze kan het wel van de daken schreeuwen.
De operatie hakte er flink in en Mirjam besloot de rust op te zoeken en even weg van hier te gaan. “Ik reisde af naar India. Een maand lang mediteerde ik daar, deed mijn yogaoefeningen en herstelde van alles dat me was overkomen. De warmte, de mensen het spirituele was een weldaad voor mijn body en mind. Daar had ik ook zo’n bizarre ontmoeting; ik leerde daar een Italiaanse man kennen die ik steeds weer tegenkwam. Hij zei dat hij me iets wilde laten zien en ik dacht: ‘ja, ja’ en hield de boot af. Maar zelfs op mijn laatste dag in India, zag ik hem weer en besloot ik met hem mee te gaan. Hij bracht me naar een groot, vierkant huis met een tuin vol mangobomen. Toen ik binnen kwam zag ik een massagetafel midden in de kamer staan en er stond een klankschaal.”
De Italiaan vroeg Mirjam op de massage tafel te gaan liggen. “Ik deed het. Hij stond aan het eind van de tafel en begon te mediteren en diepe boventonen te chanten. Ik kreeg er kippenvel van. Na een uur werd ik wakker en lag nog op de tafel, de Italiaan op de grond. Echt zo bizar. Ik trok mijn kleren aan, hij gaf me water en de tranen stonden in zijn ogen. Hij hield zijn hand voor zijn hart en zei: ‘This is your initiation’. Hij startte zijn motor, ik sprong achterop, en racete naar het vliegveld waar ik nog op tijd mijn vliegtuig naar Nederland haalde. Ik heb hem nooit meer gezien.”
Ze wist nu zeker dat het starten van haar eigen bedrijf de juiste keuze was. “Op mijn site van Soepel en Gezond vertel ik dat mijn grootste passie is mensen te inspireren tot een gezond en energiek leven met yoga, meditatie en ayurveda. Weet je, je mag je heus wel rot voelen, denk je dat ik altijd maar stralend door het leven ga? Uit je rotgevoelens, pot ze niet op, maar zorg ervoor dat je uit dat negatieve gevoel stapt. De enige manier om dat te doen is je bewust zijn van wat je doet en wat je denkt. Vandaar dat ik als yogadocente mijn focus op mindfulness heb waar het draait om het hier en nu. Zorg voor rust in je hoofd, want dan is je lichaam ook rustig.”
Maar goed, het leven van Mirjam kabbelt rustig door. Ze geeft veel yogalessen zowel aan mensen met of zonder stoma, geeft massages die ervoor zorgen dat helende energie door het lichaam stroomt en topt het af met helend stemwerk. Voor elkaar zou je denken. En toch, toch bleef er iets knagen, miste ze iets. “Ik ben 57, mijn praktijk loopt goed en ik heb een leuk huis in Hilversum Zuid. Of nou ja, had, want dat heb ik inmiddels verkocht aan mijn zoon en schoondochter. Het is een beetje het ‘is dit alles’ gevoel en ik wilde nog één keer een grote sprong wagen. Want wat ik mis in mijn leven, is wonen in een warm klimaat.”
Toen ze dat had besloten begon de zoektocht naar het juiste land. Een land waar het tempo lager ligt en de zon langer en vaker schijnt. ‘Frankrijk vond ik niks, ik heb nog even Zwitserland overwogen maar dat was het ook nét niet, Spanje dan, nee ook niet, India lijkt me geweldig maar dat vind ik te ver om voorgoed te wonen. Het moest dus een plek in Europa worden, niet te ver zodat als er iets in Nederland aan de hand is waar ik bij moet zijn, ik in een dag terug kan zijn.” Portugal. Het werd Portugal. “Toen ik dat had besloten ben ik door het midden naar boven van het land gereden en heb gekeken waar ik het leuk vond. En ik heb mijn droomplek gevonden in Amareleja, een dorp net boven de Algarve, tegen de Spaanse grens aan.”
Ze vond een huis dat ze zag zitten, deed een bod en een maand later had ze het. “Dat ging wel heel snel. Ik had mijn huis aan de Bosdrift, waar ik met zoveel plezier heb gewoond, nog niet eens verkocht. Maar ook daar kwam een oplossing voor: mijn zoon wilde het kopen, samen met zijn vriendin. Zo fijn, blijft het toch nog in de familie. Waar moest ik nu wonen? Ik heb een chaletje in Putten gekocht, waar ik nu woon tot mijn woning in Portugal klaar is. Putten, of all places, maar man wat voel ik me daar zen. Ik hoor daar alleen maar vogels, hoe heerlijk is dat.”
Inmiddels wordt haar huis flink verbouwd en werd ze aangenaam verrast. “Onder mijn huis en terras zit één grote ruimte van 256 vierkante meter. Volgens de ingenieur en aannemer ziet het er helemaal top uit en liggen alle leidingen er al. Daar komt de de yoga- en meditatieruimte en drie gastenverblijven met uitzicht op de tuin.” Om zich verstaanbaar te maken in het land waar ze zich gaat wortelen, studeert ze vier uur per week Portugees, een lastige taal die niet makkelijk onder de knie is te krijgen. Maar ze zet door.
“Ik wil er in elk geval retraits geven voor mensen met of zonder stoma en verder zie ik wel wat op mijn pad komt. Ik maak nooit plannen, ik heb geen idee hoe het gaat lopen, maar heb een diep vertrouwen in de bron en sta in verbinding met moeder aarde. Ik voel dat dit mijn missie is, ik heb zoveel shit in mijn leven gehad en ben er doorheen gekomen. Verwacht geen quick fix, want die bestaat niet. Ik heb er ook tien jaar overgedaan en ben nog steeds onderweg. Ik voel dus ik besta.”
Ze moet echt gaan, ze moet les geven op de HKU. Wat ze straks het meest gaat missen als ze in Portugal woont? “De Gijsbrecht! Wat een heerlijk straatje is dat. Maar vooral ga ik de heide missen waaraan ik jaren woonde. Tienduizenden stappen heb ik er gezet en talloze tranen vielen op het pad. Het is goed, ik volg nu mijn eigen pad dat naar Portugal leidt. I am so blessed.”
Benieuwd hoe het Mirjam de Boer vergaat in Portugal? Kijk dan naar het televisieprogramma Ik Vertrek waarin de Hilversumse kandidate is.
Interview met Ka van Leeuwen / Foto Bastiaan Miché